Niebezpieczne związki

„Niebezpieczne związki” (tytuł oryginału „Les liaisons dangereuses”) jest to powieść epistolarna autorstwa Pierre Choderlos de Laclos- francuskiego urzędnika, generała i pisarza  wydana po raz pierwszy w roku 1782. Już od momentu ukazania się towarzyszyła jej aura powieści niemoralnej, wręcz gorszącej oraz skandalu obyczajowego.

 Głównymi bohaterami są:
-będąca wdową, Markiza De Merteuil, dawna kochanka oraz mistrzyni Wicehrabiego, poważana w towarzystwie dumna i zimna kobieta, inicjatorka wielu intryg, sentyment żywi jedynie do de Valmont
 - Wicehrabia de Valmont, dawny kochanek Markizy- oboje spotykają się od czasu do czasu, zaś ich wyklarowane wspólnie pomysły tworzą oś intrygi, pragnie romansu z Prezydentową
-Cecylia de Volanges, córka Pani de Volanges, zaręczona z nieznanym jej zamożnym mężczyzną, kocha kawalera Danceny
- Prezydentowa de Tourvel, uczciwa, skromna i godna szacunku młoda mężatka
- Kawaler Danceny, młody chłopiec, obiekt fantazji Markizy oraz ukochany Cecylii, kochający tę drugą
- Pani de Volanges, matka Cecylii, znajoma Markizy, dewotka

 Markiza, nie mogąca pogodzić się z faktem odrzucenia przez Kawalera Danceny, prosi o pomoc Wicehrabiego. Chce ona by de Valmont uwiódł obiekt uczuć upatrzonego kochanka de Merteuil, którym jest młodziutka  Cecylia de Volanges , jeszcze przed ślubem  dziewczyny. Planem de Merteuil jest zepsucie moralne Cecylii, która  ledwo co zabrana została z klasztoru celem wydania za mąż za wysoko postawionego mężczyznę. Cecylia jednak, jako osoba nieznająca swego narzeczonego, zakochuje się w Dancenym i bez większych sukcesów próbuje przekonać matkę do uznania związku opartego na młodzieńczej miłości. De Valmont z kolei jest zauroczony postacią niewinnej prezydentowej de Tourvel, co zamierza zrealizować w postaci romansu.  Po dłuższym czasie Markiza nawiązuje romans z Dancenym, zaś Wicehrabia zaczyna darzyć Prezydentową uczuciem, czego urażona Markiza nie może znieść. W pewnym momencie wszystkie wątki łączą się w tragicznym, pełnym emocji finale.

Powieść ta oparta jest, jak napisano powyżej, na korespondencji między bohaterami, przez co razem z nimi niecierpliwie oczekujemy kolejnego listu. Styl narracji różni się w zależności od autora listu, więc znajdziemy tu zarówno długie, egzaltowane wyznania, zwięzłe raporty, ironicznie stwierdzenia, jak i niedługie wiadomości pisane prostym językiem. Forma epistolarna sprawdza się bardzo dobrze, potęguje napięcie, pozwala spojrzeć z perspektywy każdego uczestnika intrygi, przez co można się przekonać, jak bohaterowie odbierali siebie nawzajem, wraz z ich dokładanie opisanymi sympatiami i antypatiami.

Szanuję tę powieść za dokładne ukazanie często nieprzewidywalnej i nierzadko obłudnej natury ludzkiej w sposób przewrotny i pełen ironii. Czytając ją towarzyszyła mi wynikająca z jej akcji myśl, iż grając na cudzych uczuciach, prosimy się o podobną nauczkę.