Narkotyk

Powoli, ale nieuchronnie przybliżam się do ziemi. Nie chcę, ale ciągnie mnie do niej. Tracę siły, ale jest to wyjątkowo przyjemna bezsilność. Czasem chce mi się śmiać ze szczęścia- ziemia w końcu mnie dopadła. Przyciąga do siebie jak najlepsza rozrywka, jak realizujące się dziecięce marzenie- z jedną różnicą: nie miałam pojęcia, że będę tego chcieć. Uzależnienie od ziemi, taki powrót do korzeni, może opacznie zrozumiany. Moja ziemia jest twarda, nieurodzajna i nieprzyjemna, a jednak przyciąga jak nic wcześniej. Sprawia, że myślę tylko o niej i nie mogę się doczekać spotkania z nią, które będzie równoznaczne z chwilą mojej całkowitej słabości. Piękny, naturalny, prawie darmowy narkotyk, jednak nie jestem w stanie nikomu go polecić. Niech nikt nie tyka ziemi znalezionej przeze mnie. Ona nie motywuje, ale idealnie godzi z codziennością, nadając jej świeżego smaku i każdego dnia urzeczywistniając zasadę 'carpe diem'. Cudowny, orzeźwiający słodko-gorzki miks. Wiem, że będzie trwać.