Naiwnie

Naiwnie stoję przed tobą

Czekając na to, co nie nadejdzie

Znając przebieg wydarzeń przeszłych i przyszłych

Cel się zawieruszył

Był, ale zapomniałam o nim w trakcie

Życia bez sensu

Nie z dnia na dzień, lecz z minuty na minutę

Pytam samą siebie czy wiem po co tu jestem

Szukam czegoś, czy może zagłuszam

Nawet nie staram się odpowiedzieć na to pytanie

Zagłuszana życiem

Nie widzę oczywistości

Mimo, że je widzę

Nie czuję niejasności

Które błądzą w mojej świadomości

Pozwalam im istnieć

Tak jak pozwalam sobie

Nie, nie ma to sensu, celu, znaczenia

W ostatecznym rozrachunku jestem

 Tylko i aż zbitką atomów

Kupką pyłu

Ułamkiem przyrody

Może nawet jej nieudanym odpadem

Wyrzuconym do krainy cynizmu

Gdzie w całej swej naiwności nie mogę i nie mam sobie radzić

Może jestem czyjąś komedią

Ale dla siebie sztuką tragiczną

Nie zamienisz się

Nie zmienisz się

Nawet gdybyś chciał

Istniejesz

I nic na to nie poradzisz

Chcę grać w tej farsie jak najdłużej

Mimo, że często myślę inaczej

Lecz, kto pierwszy odpadnie

Z gry wypada

Udawajmy więc wygranych

Śmiejąc się na zewnątrz

I płacząc w swoich wielkomiejskich mieszkankach

Których nigdy nie nazwiemy domami